همانطور که در بالا اشاره کردم، اندوه و از دست دادن، همانند هر چیز دیگر، نیز زندگی جدید را تغذیه می‌کنند. هیچ کسی که من با او آشنا شده‌ام، به من نگفته که اندوه او را تغییر نداده است. این واقعاً ما را تغییر می‌دهد. اما گاهی اوقات یک نگاه نامطلوب به آن داریم. گاهی اوقات فکر می‌کنیم که اندوه ما "روحیه ما را خراب" می‌کند. اما اگر ما واقعاً به تمامی راه را دنبال کنیم، از طریق فرآیند کامل آن، آیا اندوه واقعاً قلب ما را باز نمی‌کند؟ آیا در هر قلبی که در حال اندوه است، یک دانه کوچک از زیبایی و مهربانی نیز کاشته نمی‌شود؟ آیا اندوه به ما کمک نمی‌کند تا عمق خود را پیدا کنیم و یک راه بیشتر باز و فضایی برای نگه‌داشتن دیگران در زمان‌های سختشان نداشته باشیم؟